Forum ModernTalking.pl

Śmierć bliskich powoduje ckliwość, odkrywa delikatność, pozwala dojść do słowa słabościom. W końcu sięga głębiej jestestwa, z którego nagle można wydobyć więcej. Śmierć jest użyteczna. Myśl o niej inspiruje, a strach przed nią napędza życie.
Nie znaczy to jednak, że Memento Mori jest wytworem ludzi, którzy nagle się przebudzili i będą żyć na nowo - mocniej, głośniej, a może nawet pełną parą ! Nie jest też drogą "od...do", jak głosiła ulotka promocyjna. Po raz pierwszy od czasów Music for the Masses, jest za to otwartą szeroko na "masy" muzyczną księgą ! Trudno w dyskografii DM ,poza płytą z 1987 roku, znaleźć kolejną, która tak wdzięcznie i urokliwie romansowałaby z szeroko pojętymi gustami. Z ludzką wrażliwością na piękno melodii, z potrzebą wyciszenia, zawieszenia, a może nawet odlotu. Całość spięta klamrą, której horyzont istotnie wyznacza dźwiękowy kosmos zarysowany w pierwszym numerze i prolog ostatniego utworu, który zarówno rozczula jak też ostatecznie przestrasza. Pomiędzy utworami wcale nie chronologiczny układ. Niespiesznie, szybciej, wolniej, szybciej i w rytmie serca, od refleksji poprzez umiarkowany optymizmizm, ckliwość korespondującą z żalem i szczątkowy, ale bunt. Buntu jednak niewiele, zaledwie w dwóch kompozycjach, z czego tylko jedną kompozycję przy pierwszym kontakcie można uznać za "mniej przystępną" . Kilka nawiązań do lat '80 : Ghosts Again, Never Let Me Go, People Are Good, Wagging Tongue i nietuzinkowych "ballad: Don't Say You Love Me, Soul With Me, Speak To Me, Always You. Mało zakwaszonych dźwięków, łamanych bitów. Dużo spokoju, nieprzytłaczającej zadumy i ujmującej prostoty.
Śliczna płyta, śliczna jak kobieta, dziewica, bohater! Jak ... wódz powstańców - Emilija Plater. 8/10
Lista utworów:
1. My Cosmos Is Mine - 7/10
2. Wagging Tongue - 7/10
3. Ghosts Again - 7/10
4. Don't Say You Love Me - 9/10
5. My Favourite Stranger - 7/10
6. Soul With Me - 8/10
7. Caroline's Monkey - 8/10
8. Before We Drown - 8/10
9. People Are Good - 8/10
10. Always You - 7/10
11. Never Let Me Go - 8/10
12. Speak To Me - 7/10

Pomyślałem sobie, że kolejnej płyty DM mogę nie doczekać, bo przedostatnia wyszła 8 lat temu, dlatego w ramach uzupełnienia wpisu podzielę się jeszcze czymś.
Zapowiedź płyty Memento Mori : Kolekcja składa się z 12 utworów obejmujących różnorodne nastroje: od złowrogiego początku – paranoi i obsesji – do ostatecznego rozwiązania – katharsis i radości – ze wszystkimi punktami pomiędzy, nie tyle kłamie, ile wyolbrzymia. Nie jest to na pewno płyta "koncepcyjna" w pełnym tego słowa znaczeniu. Chronologia, która rzekomo powinna stopniowo prowadzić słuchacza od złowrogiego początku, poprzez paranoje, obsesję do katharsis, nie istnieje. Trudno zgodzić się też z nazewnictwem emocji, o których tutaj mowa. Jest umiarkowana radość, szczypta goryczy i smutku, a nawet żalu, przede wszystkim jednak dominuje tu zaduma. O paranoi i obsesji w przypadku Memento Mori nie ma mowy. Emocje te u Depeszów kierują się ściśle określonymi regułami i są spoiwem wielu wcześniejszych płyt. Ale o tym, potem.
Mam wrażenie, że Gore i Gahan powrócili do korzeni, które sięgają dzisiejszych płyt. Przeanalizujmy:

1. My Cosmos Is Mine. Brzmienie pospołu z Delta Machine(2013) i Spirit(2016)

2. Wagging Tongue . Plumkająca zakamuflowana radość z płyt sprzed 1985 roku w sosie aranżacyjnym Violator(1989)

3. Ghosts Again. Coś między Music For the Masses(1987) i Violator(1989). Dla fanów Behind the Wheel i
Enjoy the Silence.

4. Don't Say You Love Me. Zdecydowanie w kierunku Heaven z Delta Machine(2013)

5. My Favourite Stranger . Na ostro jak w Playing the Angel (2005)

6. Soul With Me. Soulowe ballady pomiędzy Exiter(1999) i Ultra(1997)

7. Caroline's Monkey

8. Before We Drown

9. People Are Good. Blisko Personal Jesus i Violator (1989)

10. Always You

11. Never Let Me Go. Dłuższe pazury Music For the Masses(1987)

12. Speak To Me

Resztę już nie tak łatwo zakwalifikować. Pokuszę się zatem o stwierdzenie - coś nowego.